یکی از موضوعات مهم در روابط میان زوجین، پرداخت نفقه است. مرد در عقد دائم موظف به پرداخت تمام مخارج متعارف زن و بر طرف کردن نیازهای او است اما پرداخت نفقه در عقد موقت و صیغه دارای قواعد متفاوتی است.
یکی از مسائلی که برای افراد، هنگامی که میخواهند از هم طلاق بگیرند یا با هم ازدواج کنند یا در طول زندگی مشترکشان پیش میآید و با آن مواجه میشوند، تعیین مقدار مهریه و نفقه یا دریافت یا عدم دریافت آن است.
یکی از انواع شروط صحیح ضمن عقد ازدواج، شرط محل سکونت در ازدواج است که معمولا توسط خانمها در ضمن عقد نکاح درج میشود.
ازدواج و پیوند زناشویی میان زن و شوهر، حق و حقوق متقابلی را برای هر دو به همراه دارد که پرداخت نفقه یکی از آنها است.
در خصوص پرداخت نفقه قوانین و سؤالات زیادی وجود دارد. از مهمترین مباحثی که در دادگاههای خانواده مطرح میشود بحث نفقه است.
طبق ماده ۱۱۰۷ قانون مدنی، نفقه عبارت است از نیازهای متعارف و متناسب با وضعیت زن از قبیل مسکن، البسه، غذا، اثاث منزل و هزینه های درمانی و بهداشتی و هر آنچه به صورت عادت یا احتیاج لازمه زندگی وی باشد.
نفقه هزینههای متعارف زندگی زن و فرزند است و یکی از وظایف و تکالیف مالی مرد در نکاح دائم، پرداخت نفقه است.
ازدواج و پیوند زناشویی میان زن و شوهر، حق و حقوق متقابلی را برای هر دو به همراه دارد که پرداخت نفقه یکی از آنها است.
مهریه عندالاستطاعه نوعی گرفتن مهریه است که اخیرا در قانون و عقدنامه ازدواج مطرح شده و اجرا میشود.
به محض اینکه عقد نکاح به درستی واقع شد، زن مالک این مهریه میشود و مرد متعهد است که هر زمان همسرش مهریه را خواست، آن را به وی بپردازد اما نکته اینجاست که آیا مهریه به زن ناشزه هم تعلق میگیرد؟