پیشنهادی به رئیس‌جمهور بر سیاست انبوه‌سازی مدارس؛ آیا ساخت مدرسه برابر با توسعه است؟
ساجده عرب سرخی
به گزارش منیبان، آموزش یکی از پایه‌های اصلی توسعه است و همواره به‌عنوان راه‌حلی برای کاهش فقر، افزایش عدالت اجتماعی، و تقویت سرمایه انسانی مورد توجه قرار گرفته است. در سال‌های اخیر، سیاست ساخت‌های پی در پی مدارس در مناطق محروم با هدف افزایش دسترسی به آموزش اجرا شده است. اما آیا صرفاً با ساخت تعداد بیشتری مدرسه می‌توان به توسعه پایدار دست یافت؟
با این پرسش‌ها مواجه‌ایم:
• معنای آموزش در مناطق محروم چیست؟
• آیا سیاست افزایش مدارس به عدالت آموزشی و توسعه پایدار کمک کرده است؟
• بی‌توجهی به کیفیت آموزش و انواع سوادها چه پیامدهایی خواهد داشت؟
• و آیا وقت آن نرسیده که به جای تمرکز بر تعداد مدارس، بر کیفیت، زیرساخت‌ها، و برنامه‌های جامع آموزشی تمرکز کنیم؟
۱- آموزش در مناطق محروم: مفهوم فراتر از مدرسه
این سوادها شامل:
۱.سواد پایه
۲.سواد سلامت
۳.سواد عاطفی و ارتباطی
۴.سواد دیجیتال
۵.سواد مالی
۶.سواد فرهنگی
۷.سواد رسانه‌ای
۸.سواد توسعه پایدار
۲- انبوه‌سازی مدارس و تبعات اجتماعی-سیاسی آن
۳- پیامدهای بی‌توجهی به معنای جامع آموزش
• کاهش بهره‌وری آموزشی
• هدررفت سرمایه‌های انسانی و مادی
• تقویت نابرابری
۴. غفلت از زیرساخت‌های حیاتی در توسعه روستایی
پرسش آخر: آیا وقت تغییر رویکرد نرسیده است؟
سیاست انبوه‌سازی مدارس، در بهترین حالت، تنها یک شروع است، اما نمی‌تواند به‌تنهایی توسعه را تضمین کند. آموزش باید به ابزاری برای توانمندسازی تبدیل شود که سوادهای مختلف و زیرساخت‌های پایدار را در بر گیرد.
برای رسیدن به توسعه پایدار، نیازمند بازنگری در سیاست‌های آموزشی و تمرکز بر کیفیت، معنای جامع آموزش، و برنامه‌های بلندمدت حمایتی هستیم. آینده مناطق محروم زمانی تغییر خواهد کرد که آموزش از یک هدف کمّی به یک هدف کیفی و توانمندکننده تبدیل شود.
آیا وقت آن نرسیده که به جای تعداد، به معنا، تأثیر، و پایداری آموزش فکر کنیم؟
