مادری برای ایران

در روزگاری که ارزش‌ها به آسانی در هیاهوی روزمرگی فراموش می‌شوند، یاد ثمینه باغچه‌بان همچون فانوسی است که روشن مانده. بانویی که زبان کودک را می‌شناخت و با فرهنگ این سرزمین پیوندی ناگسستنی داشت. او نه تنها آموزنده بود، بلکه خالق نسلی شد که با شعر، داستان و اندیشه پرورش یافت.  

خانواده باغچه‌بان نامی استوار در حافظه جمعی ماست؛ خانواده‌ای که از دل ایرانی‌ترین ارزش‌ها سر برآورد و در میدان عمل، فرهنگ و آموزش را به سطحی نو رساند. در کنار نام جاویدان پدر بنیان‌گذار مدرسه ناشنوایان، ثمینه باغچه‌بان چونان رودخانه‌ای مستقل، پرخروش و بی‌بدیل، مسیر خود را گشود.  

در اندیشه او، ذهن خالی جایگاه هیچ بی‌عملی نبود. اگر قرار است چیزی آن را پر کند، چه بهتر که شعر و اندیشه باشد. این فلسفه ساده اما ژرف، شالوده همه آثار و فعالیت‌های او را شکل داد. با ادبیات فولکلور و سنت‌های شفاهی، مفاهیم انسانی را به کودک آموخت و نشان داد ادبیات کودک ابزاری قدرتمند در تربیت اجتماعی است، نه تفریحی گذرا.  

ثمینه باغچه‌بان تعهد را زیست. به کودک، به آموزش، به جامعه و به آینده. او نشان داد که زنان می‌توانند با اراده و خلاقیت، از حاشیه به متن بیایند و متن را دگرگون کنند. مادری که تربیت را از خانه آغاز کرد و تا پهنه ملی کشاند؛ «مادری برای جامعه» و حتی «مادری برای ایران».  

امروز پاسداشت نام او به معنای نگاه به گذشته نیست بلکه وظیفه ما برای زنده نگه داشتن راهی است که آغاز کرد. راهی که از دل سنت به نوگرایی می‌رسد، از مدرسه به قلب جامعه، و از کودک به آینده ایران. ثمینه باغچه‌بان آموزگار ماست؛ آموزگار این حقیقت که فرهنگ و آموزش، اگر با عشق و تعهد همراه شوند، می‌توانند سرنوشت یک ملت را شکل دهند.  

روحش شاد و یادش گرامی